یه دیوونه اینجا 

  به عشق چشات غزل می نویسه، گرفتارته  

یه احمق تو سرمای این زمستون 

 پی فصل آغوش تب دارته  

یه شاعر که آرامشش با تو بود  

نشسته جدائی رو از بر کنه 

 میگن خیلی وقته بریدی ازش  

نمی خواد، نمی تونه باور کنه  

کدوم گوری هستی به دادم برس 

 تو آغوش کی بال و پر می زنی 

 به چشمای کی زل زدی بی شرف 

 بزن، زندگیمو تبر می زنی 

 شب زجه های من عاشقه 

 لبات رو کدوم لب تداعی شده  

تنت خو گرفته به دستای کی  

که آلوده ی این جدائی شده  

به دادم برس عمق این نیمه شب  

قد اتفاق تو کوتاه نیست  

به دادم برس از جنون تا زمین  

دوتا پنجره بیشتر راه نیست .  

 

من تورو اشتباهی گرفتم

باکسی که همه ی زندگیمه

باکسی که مثه یه نوازش

توی آرامش من سهمیمه

من تورو اشتباهی گرفتم

توی اون کوچه های مه آلود

حال من تصویر برکه 

لحظه ی کوچ مرغابیا بود

من مریضت شدم زیره بارون

رفتنو از کی آغازکردی؟

مشتموباز کردم ببینم تورو تودستم

مثه پروانه پروازکردی!!!

من تورو اشتباهی گرفتم

مثه یه شاخه از صخره ای سرد

که نجاتم نداد ازسقوطو

هی ترک خوردو زخمی ترم کرد

من تورو اشتباهی گرفتم.............